Święto świętych Młodzianków i tytuł Heroda Roku

 28 grudnia w Kościele katolickim obchodzimy święto świętych Młodzianków. Radość z narodzenia Jezusa Chrystusa - Boga został przyćmiony przez wielką tragedię. Herod, który dowiedział się, że urodził się Król, przestraszył się o swój tron. Polecił Mędrcom ze Wschodu, że jak oddadzą pokłon Dzieciątku, to żeby wrócili do niego i powiedzieli mu, gdzie leży Król, żeby on również oddał mu pokłon. Oczywiście był to podstęp. Mędrcy, ostrzeżeni przed Herodem przez anioła, zawiedli. Herod więc podjął drastyczną decyzję - kazał zabić wszystkie dzieci, chłopców do dwóch lat. Józef ostrzeżony przed rzezią niemowląt przez anioła, zabrał Maryję i Jezusa do Egiptu. Dzieci te zostały uznane przez wielkich teologów za pierwszych męczenników. 3 dni po radosnych świętach przypominamy wielką tragedię i dramat kobiet izraelskich.

Każde zabicie dziecka, również nienarodzonego, jest wielkim dramatem każdej kobiety, rodziny. Nie powinniśmy więc na to się godzić. Kobietom w stanie błogosławionym należy nieść pomoc czy to materialną, czy psychiczną, czy duchową, ponieważ wiele jest przyczyn, powodów, dla których kobiety decydują się na taki krok. Nie powinniśmy osądzać tych kobiet, a je zrozumieć i pomóc im zrozumieć, że każde życie jest darem, szczęściem i radością. I każde dziecko zasługuje na życie.

W święto świętych Młodzianków Fundacja Pro - Prawo do Życia ogłasza wyniki swojego plebiscytu na Heroda Roku, czyli na osobę, która najbardziej w danym roku zdaniem internautów przyczyniła się do zabijania dzieci nienarodzonych. W tym roku nie ma jednej osoby, która otrzymała tytuł Heroda Roku, a otrzymało ten tytuł aż pięciu polityków, a są to: Jarosław Kaczyński, Donald Tusk, Szymon Hołownia, Władysław Kosiniak-Kamysz, Włodzimierz Czarzasty. Fundacja Pro - Prawo do Życia w ten sposób uzasadnia swoją decyzję:

Żaden z polityków wiodących polskich ugrupowań nie jest zainteresowany powstrzymaniem przestępczości aborcyjnej. Kosztem ratowania życia bezbronnych dzieci mogłaby przecież być utrata poparcia politycznego i wygodnej pozycji. (...) żaden z nich nie jest gotów zaryzykować niczego dla powstrzymania nielegalnych morderstw i jawnego, nielegalnego pośrednictwa w sprzedaży pigułek śmierci. Przestępcy czują się w Polsce jak pączki w maśle i bez przeszkód zarabiają pieniądze na cierpieniu i śmierci dzieci oraz czynieniu z matek morderczyń.

Współcześni Herodzi obojętnie patrzą na mordowanie tysięcy dzieci. Czy gdyby ofiary były lepiej widoczne, gdyby były zabijane na oczach tłumów, wtedy Herodzi odważyliby się działać? Niestety, prawdopodobnie nie ruszyliby palcem, gdyby nie mieli pewności, że przyniesie im to polityczne korzyści. Już teraz bowiem zbrodnie te są całkowicie jawne, a osoby, które je popełniają wręcz krzyczą o nich w mediach i chwalą się liczebnością ofiar.

Współczesny Herod to Herod bierny, to tchórz. A ofiarami jego tchórzostwa są niewinni, mali, bezbronni. To nie tylko Kaczyński, Tusk, Hołownia czy Czarzasty – to wszyscy politycy, którzy najwyżej cenią swoje pozycje na listach wyborczych i w wygodnych gabinetach. W ich myśleniu nie ma miejsca na bliźnich. Oby to się zmieniło. Oby się opamiętali. Stawką jest życie dzieci, które same sobie nie poradzą i potrzebują silnych opiekunów.

 

W poprzednich latach Herodami Roku byli:

2020 r. - Mateusz Morawiecki

2019 r. -  Julia Przyłębska

2018 r. -  Jarosław Gowin

2017 r. -  Romuald Dębski

2016 r. - Jarosław Kaczyński

2015 r. - Hanna Gronkiewicz-Waltz

2013 r. - Donald Tusk

Jak widzimy Herodami Roku zostają również osoby związane z prawicą, którzy uznają się za katolików. Przemyślmy to.

Życzenia świąteczne

 

Tęczowe dziecko – radość po burzy

 

Temat tęczowych dzieci ostatnio zrobił się bardzo popularny za sprawą celebrytek, która urodziły tęczowe dzieci, m.in. Zofia Zborowska, czy Meghan Markle.

 

Strata dziecka, poronienie jest wielką tragedią dla każdej kobiety. Przyczyn poronień jest wiele. Może to być otyłość, choroba i inne. Najwięcej poronień zdarza się na samym początku ciąży, często jeszcze zanim kobieta dowie się, że w niej jest. Niemniej każda utrata dziecka wiąże się z bólem i żałobą. Gwiezdne dziecko to maluszek, który nigdy nie przyszedł na świat. Jego mama urodziła martwego noworodka lub doświadczyła poronienia. Określenie gwiezdne symbolizuje, że maluszek jest teraz wśród gwiazd na niebie i z góry spogląda na całą rodzinę. To tłumaczenie często pomaga matkom ukoić ból noszony w sercu po ogromnej stracie. 

Po każdej burzy przychodzi tęcza i słońce. Dlatego też po poronieniu kobieta oczekuje szczęścia i radości – zajścia w ciążę i urodzenia zdrowego dziecka. I dlatego dzieci urodzone po stracie, po burzy, nazywa się tęczowymi dziećmi. Pojęcie to niesie ze sobą duży ładunek emocji. Z jednej strony przyszli rodzice cieszą się z nowo narodzonego dziecka, a z drugiej strony mają w pamięci przykre chwile związane z utratą poprzedniej ciąży. Tęczowe dziecko daje promyk nadziei.

Ciąża po poronieniu jest bardzo trudną ciążą, ponieważ kobieta żyje w ciągłym strachu i niepewności, czy tym razem uda się, czy będzie szczęśliwe rozwiązanie. Każde badanie USG, wg relacji rodziców, których dzieci odeszły, to strach o diagnozę. Z niepokojem oczekują słów lekarza ginekologa podczas kolejnych wizyt.

Jednakże po każdej burzy nadchodzi słońce i tęcza – znak nadziei i radości.

Zmarli obrońcy życia – nasi orędownicy w niebie?

 W dzień Wszystkich Świętych i w Dzień Zaduszny wspominamy naszych bliskich zmarłych, odwiedzamy ich groby i modlimy się za nich. Z tej okazji chcieliśmy przypomnieć Wam, drodzy Czytelnicy, zmarłych obrońców życia. Mamy nadzieję, że są już w niebie i stamtąd nadal pomagają nam bronić życia.

 

Dr inż. Antoni Zięba

Urodzony 5 lipca 1948 w Jaworznie, zmarł 3 maja 2018. Polski naukowiec, doktor inżynier budownictwa lądowego, nauczyciel akademicki, działacz pro-life, publicysta. 

Inżynier Zięba był m.in. prezesem Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka i wiceprezesem Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia. Za swoją działalność otrzymał wiele nagród i wyróżnień, w tym nagrodę Fundacji Jana Pawła II, medal Senatu RP czy Medal Pro Ecclesia et Pontifice.
Był autorem ponad 40 publikacji naukowo-technicznych oraz licznych artykułów o ochronie życia dziecka poczętego. Wielokrotnie organizował seminaria naukowe na ten temat oraz był współorganizatorem dwóch Narodowych Marszów w Obronie Życia.

„Trudno przecenić zasługi Pana Inżyniera” - napisał w kondolencjach abp Marek Jędraszewski. Jak podkreślił, zmarły był i będzie wzorem dla wielu, którzy nie chcą zgodzić się na cywilizację śmierci i pod prąd współczesnemu światu mówią życiu: Tak!”.

 

Dr Xavier Dor  

Urodzony 30 stycznia 1929 w Marsylii, Francja, zmarł 4 kwietnia 2020 r. w Paryżu.

Dr Xavier Dor założył w 1986 roku Stowarzyszenie SOS Maluchy (SOS Tout-Petits).

Tymczasem Stowarzyszenie od początku postawiło sobie za cel walkę o życie i wskazywanie negatywnych skutków aborcji dla matek i społeczeństwa. Dr Xavier Dor zainicjował też nietypowe metody działania. Media pisały o „komandosach antyaborcyjnych”. Były to np. lotne pikiety przed klinikami aborcyjnymi, w czasie których rozdawano materiały pro-life. Symbolicznym „zestawem” takich materiałów stał się cudowny medalik i para niemowlęcych bucików. W czasie swojej działalności dr Dor 11 razy stawał przed francuskimi sądami. To m.in. ze względu na jego działania władze wprowadziły w 1993 roku (za prezydentury socjalisty Mitteranda), ustawę Neiertza, która zakazywała pikiet przed klinikami, a próby blokowania aborcji uznano za przestępstwo. Wkrótce Dor stał się jedną z pierwszych ofiar tej ustawy i wyroki zaczęły się sypać. W 1996 został skazany nawet na 8 miesięcy więzienia. W innych przypadkach kończyło się na grzywnach. Ostatni raz doktor stanął przed sądem za odwodzenie kobiet od zabicia swoich dzieci w 2014 roku. 

Trudno ocenić ile ludzkich istot ocaliła działalność tego wspaniałego człowieka. Jego zasługą jest z pewnością to, że ponad 40 lat od legalizacji zabijania nienarodzonych dzieci sumienia Francuzów wciąż są budzone.

 

 Joseph M. Scheidler 

Urodzony dn. 7 września 1927 w Hartford City, Indiana, Stany Zjednoczone, zmarł 18 stycznia 2021 w Chicago, Illinois, Stany Zjednoczone.

Przełomową datą w jego życiu stał się rok 1973, gdy toczył się proces „Roe przeciw Wade”, który zapoczątkował legalizację aborcji w Stanach Zjednoczonych. Przyszły lider obrony życia najpierw zamieszczał materiały antyaborcyjne na tych samych stronach gazet, na których reklamowały się kliniki aborcyjne, następnie organizował pikiety przed klinikami aborcyjnymi. Wreszcie w 1980 utworzył Ligę Działań na rzecz Życia (Pro-Life Action League), której sieć niebawem pokryła cały kraj. W 1985 wydał poradnik „Closed: 99 Ways to Stop Abortion”.

W przeciwieństwie do innych ówczesnych działaczy antyaborcyjnych, np. pastora Randalla Terry’ego, pikiety Scheidlera miały pokojowy charakter. Udawało mu się unikać sytuacji skrajnych, czynów wandalizmu itp. Potrafił zachować granicę tak, aby nie łamać prawa.

Zdaniem Mary Ziegler, wykładowczyni prawa na Uniwersytecie Stanowym na Florydzie, autorki książki „Abortion and the Law in America: Roe v. Wade to Present”, charyzmą założyciela Ligi było to, że „potrafił zawstydzać ludzi”. Z kolei Lila Rose – założycielka innej antyaborcyjnej grupy Live Action – nazwała go „radosnym wojownikiem (a cheerful warrior)”, odnosząc to do jego pogodnej twarzy i miłego głosu, gdy przemawiał publicznie.

Popularnie nazywano go „Ojcem Chrzestnym Ruchu Antyaborcyjnego” i tak też nazwał go w tytule autor artykułu w dzienniku nowojorskim Clay Risen.

 

Dr Bernard Nathanson 

Urodzony dn. 31 lipca 1926 w Nowym Jorku, zmarł 21 lutego 2011 tamże. Amerykański lekarz, profesor nauk medycznych żydowskiego pochodzenia. Były aborcjonista, a następnie działacz ruchów pro-life. Współzałożyciel NARAL Pro-Choice America oraz kliniki aborcyjnej Center for Reproductive and Sexual Health w Nowym Jorku

Początkowo popierał ruchy proaborcyjne, między innymi współpracował z Betty Friedan. W 1979 roku zmienił poglądy i stał się zagorzałym przeciwnikiem przerywania ciąży i stosowania eutanazji a w 1996 roku za sprawą księdza Johna McCloskeya z Opus Dei został katolikiem. W 1984 roku nakręcił głośny, dokumentalny film Niemy krzyk. W 1987 roku w filmie Zaćmienie rozumowania pokazał aborcję pięciomiesięcznego płodu. Według Nathansona pokazywany w filmie płód stara się uciec przed narzędziami medycznymi, krzycząc z bólu. Dokument ten wygrał nagrodę na pięciu festiwalach filmowych, a także był nominowany do Oskara w Hollywood. Oba te filmy oskarżali o manipulację i fałszerstwa medyczne francuski lekarz Étienne-Émile Baulieu i amerykańska organizacja pro-choice Planned Parenthood. Członkowie American College of Obstetrics and Gynecology w październiku 1985 roku potępili w deklaracji film Niemy krzyk za szerzenie fałszywych i przesadnych stwierdzeń. Był autorem książek Aborting America i The Hand of God